Thursday, September 26, 2013

Πώς βλέπω τον εαυτό μου σε σχέση με το Θεωρητικό Μοντέλο Διάχυσης Καινοτομιών του Rogers (2003):

3 comments:

  1. Ελένη μου, εγώ θα κατέτασσα τον εαυτό μου μεταξύ δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Πιστεύω ότι για να υιοθετηθεί μια καινοτομία πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες μελέτες, να μελετήσω προσωπικά τα υπέρ και τα κατά, αλλά δεν θα αργήσω να την υιοθετήσω αν κρίνω ότι είναι αποτελεσματική. Ωστόσο, σαν και εσένα, αρχικά είμαι λίγο διστακτική μπροστά σε μια νέα καινοτομία.

    ReplyDelete
  2. Εν αντιθέσει με τους καινοτόμους, Τάλια μου, τείνουμε να διστάζουμε να ρισκάρουμε να αποδεχθούμε μια καινοτομία, προτού τη μελετήσουμε εις βάθος. Εγώ χρειάζομαι χρόνο χρόνο για να την υιοθετήσω, ενώ εσύ παρουσιάζεσαι περισσότερο αποφασιστική! Παρόλα αυτά, δεν σου κρύβω ότι θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που ανήκουν στην κατηγορία, των καινοτόμων. Το γεγονός ότι ρισκάρουν να χρησιμοποιήσουν καινοτομίες και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες από τη χρήση τους (αποτυχία ή αβεβαιότητα επιτυχίας) δείχνει το έντονο ενδιαφέρον τους για τις καινοτομίες. Θα ήθελα σιγά σιγά, να γίνω και εγώ με τη σειρά μου μέλος της ομάδας των καινοτόμων.

    ReplyDelete
  3. πιστεύω πως ανήκω στην ομάδα των καινοτόμων... Αλλωστε η ζωή ειναι ένα ρίσκο , ένα νομισμα με δύο όψεις... Μόνο όταν ρισκάρεις και θέτεις καινοτομίες ξεχωρίζεις απο το πλήθος τη μάζα και συνεχίζεις το οποιο ταξίδι χαράζεις τη ζωή σου! Γιατί σημμασία έχει το ταξιδι ανεξαρτητα απο το οποιο αποτέλεσμα, αν ειναι δηλαδή αποφατικό η καταφατικό !

    ReplyDelete